"نقی" نامی که فخر آسمان است

تلفظ کردنش حظ دهان است

ز القاب امام "هادی" ماست

امامی که عزیز شیعیان است

امام ماه روی باوقاری

که جد حضرت صاحب زمان است

"نقی" یعنی تو پاکی پاک تر از

همان آبی که در جنت روان است

"نقی" چون مظهر پاکی است نامش

برای قرن آلوده گران است

به نام مادر آئینه سوگند...زهرا

همان که صبح چشمش جاودان است

نخواهد از نفس افتاد این عشق

که از "هادی" به قلب عاشقان است

به کوری دو چشم آن حقیری

که از فرط حقارت بد دهان است

به هر دیوار این دنیا نوشتیم

"نقی" زیباترین نام جهان است

"ولادت امام علی النقی بر عاشقانش مبارک"

بوی شب قدر می آید از دل امروز که "روز نیایش" است و "ابتدای راه مهر".....!

هنوز نمی دانم که آیا "شب قدر"، روزترین شب هستی است و یا "روز عرفه"، شب ترین روز خلقت خدا....!!

اما می دانم که در شب قدرش، خدا را با حضور ماه و ستاره ها می خوانم و در دل عرفه با خورشید هم کلام می شوم تا خدا زمزمه های بندگی ام را بشنود و در زلال اشک هایم گوهر توبه و صداقتم را بیابد...

روز عرفه، ایوان هزار نقش معرفت و خداشناسی است...

پس باید اینگونه ابتدا به سخن کرد که، خدایا من اگر بد کنم تو را بنده های خوب بسیار است، اما تو اگر مدارایم نکنی، مرا دگر خدایی به مهربانی تو کجاست؟!!

امروز روز حاجت گرفتن از همان خدای رحمان و رحیمی است که در آغاز هر کاری از جمله نمازهایمان فریادش می کنیم...

در عرفه باید آنچنان برای خود اصرار کرد و بخشش خویش را از خدا خواست و هم زمان آنچنان دردهای دیگران را برابر دیدگان عبور داد و برایشان زیباترین تقدیرها را مسالت نمود تا در پرتوی پافشاری برای خود و دیگر بندگان خدا، مهمان ناب ترین اشک های چشم خویشتن شد!

و آنگاه که دل آماده درک محبت خدا گردید باید تا کوفه با پای دل رفت و همدم مرد غریبی شد که "مسلم" بود و "سفیر آشکار عشق".....!!

آری امروز شه عشق در عرفه و عرفات، خدا را می جوید و دل در گرو راهی می سپارد که به سوی بارگاه کبریایی اش در کربلا ختم خواهد شد و توامان، سفیرش، غریبانه از دارالاماره تا خدا عرفه می خواند....!!

پروردگارا...

من نه "فرهاد"م که از داغ "شیرین" غربت مسلم بمیرم، و نه "حسین"ام که همچون "ایوب"، دنیا را رها کنم و با اکسیر عرفه تا کوی تو شتابان منزل ها را یکی پس از دیگری بشمارم......!!

من همان بنده ی بی مقدار توام که "قدر" خویش را در "نیایش"، اشک زلال، همراهی با غربت مسلم و غم بی پایان حسین می جوید...

مولای من راهم ده و راهم نما تا در سایه سار "مدرسه حسین" و "کلاس درس" عرفه، به سلامت مهمان تو گردم....

سلام دوست عاشق من...

آسمان امروز دلت ابری ترین، دیدگانت بارانی ترین و دریای عشقت بی کرانه ترین باد....

التماس دعای فرج...

قسمت دوم: عشق در یک نگاه!

چقد زود می گذرد. انگار همین دیروز بود. اولین هفته ی زندگی در خوابگاه چشم می کشیدیم کی چهارشنبه برسد و راهی دیار شویم. هفته ی بعدش هم همینطور، کلاس آخر چهارشنبه مان را گذرانده و نگذرانده بدو بدو شال و کلاه می کردیم برویم شهرمان. ولی کم کم حساب و کتاب که کردیم دیدیم نه بودجه دانشجویی اجازه رفت و امد هفتگی را می دهد و نه وقت و و حجم درس ها و خستگی راه و ...

بالاخره باید عادت می کردیم. هفته سوم قرار گذاشتیم همگی آخر هفته بمانیم. چشمتان روز بد نبیند مثل مرده ی متحرک شده بودیم. مخصوصا وقتی که دو سه نفری طاقت نیاوردند و چهارشنبه به شب نکشیده کوله بار بستند و رفتند. ما چند نفر ماندیم و خوابگاه خالی که بدون بچه ها از قبرستان هم بدتر شده بود. خلاصه هرجور بود تا صبح پنجشنبه دوام آوردیم و تازه داشتیم برای امروزمان برنامه می ریختیم تا از حال و هوای قبرستان بیرون بیاییم که دیدیم پلک مان می پرد. بله، مهمان داشتیم، آن هم از نهاد، بچه ها آمده بودند تا از ما جدیدالورودها سری بزنند و دعوت مان کنند برای دعای کمیل!

کارت دعوت هم آورده بودند. ما هم که دنبال بهانه می گشتیم تا از خوابگاه بیرون بزنیم، فرصت را غنیمت شمردیم و خودمان را آماده کردیم برای ساعت وعده داده شده.

دعای کمیل را قبل از این جسته و گریخته شنیده بودم اما این چیز دیگری بود. مداح مدام می گفت به معانی توجه کنید و انصافا کسی نبود که معنی را بخواند و لرزش قلبش را حس نکند، به کرده ها و ناکرده های خود نگاهی نیندازد و اشکش جاری نشود.اغراق نیست اگر بگویم جمعه هنوز از حال و هوای کمیل شب پیشش سرخوش بودیم.

کمیل اولی را فقط برای اینکه از سکوت و تنهایی خوابگاه خلاص شویم رفتیم...اما هفته های بعد...پای دل بود که ما را می برد...

و حالا بعد از سه ماه دوری از دانشگاه دلمان برای پنج شنبه شب ها و مسجد دانشگاه و آن دو برادرمان پر می کشد...

ای کاش بر قبرت حرم سازیم امامم 

بر گنبدت پرچم بیافرازیم امامم

آییم پابوس و تو را زوار گردیم

ما بی کسان هم لایق دیدار گردیم

میل به خدمت به مردم و تحمل سختی های آن، نقطه نورانی در باطن انسان است، آن را هرچه می توانید در جان خود گسترش دهید و نگذارید آفت ها، سودجویی، خودنمایی و تنبلی و...آن را گل اندود کند.

مقام معظم رهبری

جهادی اردویی است که توام با اشک ها و لبخندهاست. لبخند هایی از جنس خاک و اشک هایی از جنس فراق، شوخی هایی که بوی دوستان شهیدمان را می داد و اخم هایی که از لبخند هم شیرین تر بود.

جدیت دوستان جهادی مان برای به انجام رساندن پروژه های عمرانی که تعریف شده بود و یا حضور کودکان روستایی ساعت هایی قبل از آنکه معلمان جهادی در روستا حاضر باشند و...

خلاصه همه اش خاطره بود که گذشت...

اما...

امروز دلتنگیم برای بیل و کلنگ، شن و ماسه، کلاس و نقاشی های کودکانه و...

برای اهالی روستا و صفا و خلوص و صمیمیت شان، برای قناعت مردمانی که بهره های زیادی از مطاع دنیا به ظاهر نبرده اند اما دل های مالامال از عشق به خدا و اهل بیت به عنوان سرمایه های عظیم معنوی دارند...

برای دعای پیرزن و پیرمردی که از ته دلشان برای عاقبت به خیری مان دعا کردند...

دلمان تنگی می کند برای لحظه وداعی که کودکان روستا دستان کودکانه شان را به آرامی تکان می دادند و اشک های خود را به پهنای صورت کوچکشان بدرقه راهمان نمودند.

خلاصه بگویم جهادی امسالمان هم گذشت و خشت ها دانه دانه روی هم سوار شدند...

و حال در آلودگی شهر دوباره منتظر نسیمی نشسته ایم...

به امید ظهورش

اللهم عجل لولیک الفرج

برای دیدن سایر عکس ها به ادامه مطلب بروید.

سرش می‌رفت نماز شبش نمی‌رفت. هر ساعتی برای قضای حاجت برمی‌خواستیم،در حال راز و نیاز و سوز و گداز بود. گریه می‌کرد مثل ابر بهار، با بچه‌ها صحبت کردیم. باید یه فکر چاره‌ای می‌افتادیم، راستش حسودیمان می‌شد.ما نماز صبح را هم زورمان می‌آمد بخوانیم، آن وقت او نافله بجا می‌آورد.تصمیم‌مان را عملی کردیم. در فرصتی که به خواب عمیقی فرو رفته بود،یک پای او را به جعبه‌ی مهمات که پر از ظرف قاشق و چنگال بود گره زدیم.بنده ی خدا از همه جا بی‌خبر، نیمه شب از جایش برمی‌خیزد که برود تجدید وضو کند،تمام آن وسایل که به هیچ چیز گیر نبود، با اشاره‌ای فرو می‌ریزد روی دست و پایش.تا به خود بجنبد از سر و صدای آن‌ها همه سراسیمه از جا برخاستیمو خودمان را زدیم به بی‌خبری:«برادر نصف شبی معلوم است چه کار می‌کنی؟» دیگری: «چرا مردم‌آزاری می‌کنی؟»آن یکی: «آخر این چه نمازی است که می‌خوانی؟» و از این حرف‌ها...!
منبع :کتاب فرهنگ جبهه (شوخی طبعی ها) -  صفحه: 118

یک قناسه چی ایرانی که به زبان عربی مسلط بود اشک عراقی ها رو در آورده بود. با سلاح دوربین­ دار مخصوصش چند ده متری خط عراقیها کمین کرده بود و شده بود عذاب عراقیها ... چه می کرد.

بار اول بلند شد و فریاد زد: «ماجد کیه؟» یکی از عراقیها که اسمش ماجد بود سرش را از خاکریز آورد بالا و گفت: « منم!»

ترق!!
ماجد کله پا شد و قل خورد آمد پای خاکریز و قبض جناب عزراییل را امضاء کرد!!! دفعه بعد قناسه چی فریاد زد:«یاسر کجایی ؟» و یاسر هم به دست بوسی مالک دوزخ شتافت! ! ! ...

چند بار این کار را کرد تا اینکه به رگ غیرت یکی از عراقی­ها به نام جاسم برخورد. فکری کرد و بعد با خوشحالی بشکن زد و سلاح دوربین داری پیدا کرد و پرید رو خاکریز و فریاد زد: « حسین اسم کیه؟» و نشانه رفت. اما چند لحظه ای صبر کرد و خبری نشد. با دلخوری از خاکریز سر خورد پایین. یک هو یک صدایی از قناسه چی ایرانی بلند شد: « کی با حسین کار داشت؟ » جاسم با خوشحالی، هول و ولاکنان رفت بالای خاکریز و گفت:« من !!»

ترق!!

جاسم با یک خال هندی بین دو ابرو خودش را در آن دنیا دید !!! 

عکاسی از منظره برای عکاسان حرفه ای و تازه کار به یک اندازه جذابیت دارد. سرمایه های زیادی به صورت مناظر طبیعی مملو از زیبایی و احساس وجود دارند که باید تغییرات فصلی و زمانی را نیز به ویژگی های آنها افزود. برای گرفتن عکس هایی جذاب تر، از نکات کلیدی زیر استفاده کنید.